2018, dat was mijn jaar!
Ik had alles om gelukkig te zijn; een familie die van mij hield, mijn lief waarmee ik nog maar net een relatie had, goede job, superleuke hobby’s en de extra tijd die ik had gebruikte ik om nieuwe dingen bij te leren. Het voelde allemaal heel goed, alles verliep van een leien dakje. Ik had het gevoel dat ik de wereld aankon. Ervaarde euforische momenten. Tijd werd mijn beste vriend. Hoe dan ook: ‘moe’ zijn stond niet in mijn woordenboek. Zelf besefte ik niet dat ik in een bipolaire stoornis terecht was gekomen, wat de trigger bleek te zijn voor mijn psychose.
- Laura Vandenabeele
Hoe ik mijn psychose heb ervaren?
Ik kan jullie zeggen, de periode die volgde, was geen pretje. Mijn geest nam de totale controle over mijn gedachten. Dit zorgde ervoor dat ik de realiteit heel anders ging ervaren. Zelf kon ik niet meer helder en realistisch nadenken, wist niet meer wat echt was en wat niet. Uiteindelijk belandde ik in een rollercoaster van emoties, hallucinaties en waanbeelden. Het begon van iets luchtigs tot extreem ernstig. Op mijn werk hadden ze eerst niks door, totdat ik dingen begon te zeggen die niet stookten met de werkelijkheid. Ik zag dingen die zij niet zagen. Ik zag engelen en een knuffelbeer van thuis verschijnen op de TV, hoorde kerstmuziek terwijl het al februari was, kreeg het gevoel dat ik een belangrijke persoon was met een missie “het redden van de wereld”. Ik begon te denken dat ik een prinses was, begon mijn eigen lief te wantrouwen. Geloof me, dat wens je niemand toe. Het werd zelfs zo extreem dat ik dacht dat ik dood ging.
Hoe mijn omgeving reageerde op mijn psychose
Één woord, bezorgd. Iedereen rond mij was bezorgd. Mijn lief, familie, collega's. Ze begrepen niet goed wat er met mij aan de hand was. Waarom ik zo raar deed en wartaal sprak. Samen met mijn lief besliste we al snel om naar mijn ouders te gaan. Direct daarna gingen we naar spoed. Mijn naaste omgeving dacht eerst aan drugs. Achteraf kregen we het woord psychose te horen. Niemand van ons had hier al eens van gehoord. Al snel werd ik bijgestaan door een team van psychologen en psychiaters die aan huis kwamen. Ik was blij dat ik niet in een instelling belandde, dat ik mijn lief dicht aan mijn zijde had, dat mijn ouders er voor mij waren. Ik mocht mij gelukkig stellen dat zij allebei in mij geloofden, mij steunden en nooit de hoop opgaven. Dankzij hen was ik bereid te vechten.
Het kantelpunt in mijn leven.
Het herstel was zwaar en moeilijk. Zelf had ik een hele lange weg te gaan. Het had dan ook zijn tijd nodig. Mijn hersenen waren compleet aangetast doordat mijn geest de volledige sturing had over mijn gedachten. Het zorgde ervoor dat de balans tussen mijn lichaam en geest niet meer in evenwicht waren. Voor een gezond leven is een juiste balans tussen lichaam en geest zeer belangrijk. Ik moest op zoek gaan naar mezelf. Wie ik was, wat ik uiteindelijk wilde in het leven. Dagenlang heb ik zitten piekeren, zitten nadenken. De gesprekken met mijn psychiater en psycholoog deden veel deugd. Uiteindelijk stond ik op een kantelpunt. Ik moest keuzes maken die mijn leven compleet veranderden. Samen met mijn lief en ouders besliste ik om mijn leven een nieuwe wending te geven. Ik stopte met alles wat ik deed “werk, hobby’s, avondles … “ en ging terug voltijds studeren.
Waarom ik mijn psychose dankbaar ben?
Dankzij mijn psychose kreeg ik de kans om opnieuw te beginnen. Om het deze keer goed te doen. Ik greep de kans met beide handen. De afgelopen 3 jaar heb ik mij zo gefocust op mijn studies. Hier had ik veel steun van mijn lief en mijn familie. Hard werk werd beloond. Ik werd meer zelfzekerder, leerde omgaan met mijn faalangsten en perfectionisme. Vorig jaar slaagde ik op al mijn 15 vakken die ik had opgenomen. Ik had nooit gedacht dat ik dit kon. Ik was trots op mezelf. 2023 is het jaar dat ik zal afstuderen.
Dankzij mijn psychose begin ik meer en meer in mijn eigen capaciteiten te geloven!
