Laura (27) ondertussen een half jaar ESC bij ICPI in Georgië
“You can’t connect the dots looking forward, you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something; your gut, destiny, life, karma, whatever. Because believing that the dots will connect down the road will give you the confidence to follow your heart, even when it leads you off the well-worn path.” – Steve Jobs
Quite a dot waar ik hier beland ben, mijn mid-term ESC rapport schrijvend vanuit quarantaine in Georgië. Geloof het of niet, toch is er geen plek op de wereld waar ik nu liever zou zijn (ok, zonder het quarantaine-gedeelte misschien om eerlijk te zijn :D). De wereldwijde crisis raakt alles en iedereen en ook onze levens hier werden abrupt gepauzeerd. Misschien is dit het perfecte moment voor ons allen om even rustig achterover te leunen en eens goed om ons heen te kijken. Om te zien waar we ons bevinden. Om die puntjes te verbinden die we ongemerkt gepasseerd zijn. Om de weg die we afgelegd hebben te vatten en zien waartoe het ons geleid heeft.
Onverwacht
Het is iets langer dan een jaar geleden nu dat dit ESC-avontuur op mijn pad kwam. Op dat moment was ik aan het rondtrekken in Azië en over het algemeen ben ik geen grote planner in het leven. Ik hou ervan mijn intuïtie te volgen en te ontdekken waar het me brengt. Ik had nochtans enkele opties voor me liggen: als backpacker in Australië werken en reizen, op zoek naar een nieuwe job in België of een Master-studie aanvatten. Maar dan, tijdens een hobbelig ritje in een nachtbus in Laos, vond deze vierde optie haar weg naar mijn inbox en ik voelde dat het goed zat…
Ikigai
Even een jaar vooruit spoelen: tijdens onze mid-term training hadden we recent de kans na te denken over ons Ikigai. Ikigai is een Japans concept dat staat voor ‘reden van bestaan’, datgene dat betekenis geeft aan je leven. Het is een combinatie van waar je van houdt, waar je goed in bent, waar je van kan leven en wat de wereld nodig heeft. Ik kwam erachter dat mijn Ikigai ongeveer zo klinkt: “Het openen van hart en geest van kinderen/jongeren en hun sociale bewustzijn vergroten, in een creatieve omgeving voor groei door verbinding te maken, hun initiatieven te ondersteunen, tools te delen en nieuwe informatie te verkennen”. Op de een of andere manier had ik het geluk mijn eigen omgeving voor groei en ondersteuning te vinden, hier tijdens mijn ESC-avontuur.
ICPI
Brainstormen over de inhoud van projecten, de geliefde niet-zo-chille-deadline-tijden, communiceren met internationale partners, luide lunchpauzes, het selectieproces dat voorafgaat aan de projecten, Stoïcijnse uitdrukkingen oefenen tijdens Skype-calls, participanten ondersteunen in hun voorbereidingen, teamwork zowel achter als op de scènes tijdens projecten, het geduldig en vriendelijk beantwoorden van mails die ervoor zorgen dat je je laptop uit het dichtsbijzijnde raam wilt gooien, veel sarcastische mopjes (heel veel), het belang van koffiepauzes, nieuwsgierige gezichten verwelkomen bij de start van een nieuw project, ochtenddansjes voor de sfeer om samen mooie en betekenisvolle ervaringen te creëren… Elk klein stapje in het proces draagt bij aan de waarde van het werk waar ik een deeltje van uit mag maken, als lid van het fantastische team superhelden, genaamd ICPI.
Dankbaarheid en groei
Dankbaarheid is misschien een te klein woord om te benoemen hoe het voelt op dit punt in mijn leven beland te zijn. Begrijp me niet verkeerd, niet alles is perfect en niet elke dag is geweldig. Godzijdank, beeld je in hoe verschrikkelijk saai onze levens in dat geval zouden zijn. Soms hoort het leven ons uit te dagen, te stretchen, ons oncomfortabel te doen voelen. Dat is waar groei plaatsvindt. Een klein beetje duister doet ons het licht appreciëren, en hoe ik dat apprecieer en omarm… :)
Samen
Ik geloof in de kracht van delen, van non-formeel leren, van interculturele dialoog, van de jeugd. Ik geloof dat de toekomst niet van de ene op de andere dag gecreëerd wordt, maar beetje bij beetje door de kleine stapjes die we nemen. Ik geloof dat alleen zij, gek genoeg om te denken dat ze de wereld kunnen veranderen, ook effectief de wereld kunnen veranderen. Ik geloof ook dat ik wat dwazen gevonden heb die op dezelfde frequentie vibreren. Samen dansen, samen vechten. Samen lachen, samen huilen. Samen creëren, samen isoleren.
მშვიდობა,
ლაურა
(mshvidoba - peace out, Laura, Tbilisi, 18 april 2020)
Benieuwd naar mijn eerste 3 maanden bij ICPI in Georgië?
Die lees je hier.
